🦉Çocukken televizyon karşısında uyuklamayı severdim. (Hala severim 😄) Neyse uyukluyorum, balkondan bir ses. Huuu-hu-huhu diye. Gözler fal taşı gibi oldu benim.
Koşarak gittim pencereye. Balkon Işığını açsam mı açmasam mı bilemiyorum. Korktuğumdan değil sesi çıkaran giderse diye düşünüyorum. Bir harry potter kadar değil miyiz korkmayız. Açtım ışığı.
Balkon demirine konmuş baykuş. Çam ağacında da var bir tane. Çamdaki buna ötüp duruyor. Bu da kafayı çevirip duruyor. Aklı sıra beni korkutacak. Neyse ben yavaşça perdeyi örttüm. Sonra ne yaptım? Bir çocuktan bekleneni yapıp annemi çağırdım.
Geldi annem olağan şekilde baykuş bu dedi. Biz bi kere bembeyaz baykuş ölüsü bulmuştuk diyip hikayeye girdi bizim baykuşlarda uçtu gitti. Diğer gün okula gider gitmez anlattım herkese ama bir kişi inanmadı 😄
O günden sonra geceleri uyuklar numarası yapıp onu bekledim. O dönemde hayalim içinde film olmayan babamın zenit fotoğraf makinesi ile baykuş fotoğraflamaktı. 🙂